ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

92 บรรดากาทั้งหลายที่อยู่ในบริเวณนี้รักษาสถานที่นี้ไว้ เพราะว่าพญากาเผือกเวลานี้ได้ไปอยู่เสียที่ ป่าหิมพานต์ เพราะท่านแก่เฒ่ามาก การที่เราขี้รดหัวพระราชา พอพระราชาแหงนหน้าไปอ้าปาก จะพูด เราขี้ใส่ปากเพราะห้ามพูด เพราะอะไร เพราะจะเตือนว่าที่ตรงนี้ไม่ควรจะทาเป็นส้วม เพราะเป็นที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ แต่ว่าถ้าอยากจะทราบรายละเอียดยิ่งกว่านี้ละก็ เรารู้ไม่ได้ เหมือนกัน เพราะท่านปู่เฒ่าบอกไว้เพียงเท่านี้ ถ้าอยากจะรู้รายละเอียดยิ่งกว่านี้ ก็จงให้ไปตาม พญากาเผือกมาจากป่าหิมพานต์ เมื่อเด็กทราบจากกาดังนั้นแล้ว จึงได้กราบทูลพระราชาพระเจ้า อาทิจจ์ให้ทรงทราบ พระเจ้าอาทิจจ์จึงได้รับสั่งให้เด็กไปบอกกับกา ให้เชิญพญากาเผือกมา ในขณะนั้นเด็กจึงไปบอกกับกา กาก็เลยบอกว่าก็ฉันอยู่ในกรงฉันจะไปได้อย่างไรล่ะ พ่อคุณ ฉัน จะบินไปไหวได้ที่ไหน ให้พระราชาปล่อยฉันออกจากกรงก่อนซิ พระราชาก็ลืมไป ลืมไปว่าเรา ขังกาไว้ในกรง จึงได้สั่งอามาตย์ให้ไปปล่อยกาออกจากกรง เมื่อกาตัวนั้นออกจากกรงไปแล้ว ก็ไปป่าหิมพานต์ เดินทางไปป่าหิมพานต์ก็ไปบอก พญากาเผือกเฒ่า ว่าเวลานี้พระราชาคือพระเจ้าอาทิจจ์ต้องการทราบความเป็นจริงถึงเรื่องความ เป็นมาของพระบรมสารีริกธาตุ ขอเชิญพ่อปู่เฒ่าให้ไปเฝ้าพระราชา กาเผือกก็เลยบอกว่าเรามัน แก่มากแล้ว อ้ายหนูเอ๋ย บิน ไม่ไหว เจ้าจงไปตามเอากาหนุ่มๆ มา ๒ ตัว มา ๒ กา เมื่อกาตัว หนุ่มๆ มา ๒ ตัวแล้วก็บอกให้คาบไม้คนละข้าง เมื่อคาบไม้กันคนละข้างแล้ว พญากาเผือกก็เกาะ ตรงกลางไม้ท่อนนั้น ให้กาตัวหนุ่มๆ ๒ ตัวบินมา แล้วก็ท่านก็เกาะมาตรงกลาง บินมาบ้างพักมา บ้างจากป่าหิมพานต์ กว่าจะถึงเมืองหริภุญไชยก็ต้องสิ้นเวลาถึง ๗ วัน นี่สัญญลักขณ์ตัวนี้มัน ๗ ไปหมด เด็กเกิด ๗ วัน แล้วถึงอายุ ๗ ปี ตอนที่พญากาเผือกจะเข้ามาถึงเมืองพระธาตุหริภุญไชย ก็ ๗ วัน นี่มันเรื่องของตานานนี่ นานๆ เล่ามันก็ต้องลงเลข มันก็ต้องลงตัวกันแบบนี้ ถ้าตาเร็วละ ก็อาจจะคลาดเคลื่อนได้ เมื่อพญากาเผือกมาแล้วพระเจ้าอาทิจจ์จึงได้เชิญพญากาเผือกที่เกาะมา กับไม้ที่มีกาหนุ่ม ๒ ตัวนั้นมาด้วย ให้ลงที่ลานหลวง จึงพระราชทานอาหารให้บริโภค ให้กากิน ให้อิ่มหนาสาราญ ให้พักผ่อนเป็นอย่างดีแล้ว จึงได้มีกระแสพระราชดารัสตรัสสั่งเด็กที่รู้ภาษากา ซักถาม เด็กถามตามพระราชประสงค์ว่าเรื่องราวที่ปล่อยให้กาลูกน้องมาขี้รดหัว เรื่องมันเป็น อย่างไร ขอทราบรายละเอียด