ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

89 ทีนี้ ต่อมาบรรดาประชาชนทั้งหลายจึงได้พากันออกเที่ยวตามจับกา ประชุมกันแล้วก็ สั่งกัน ถามกันว่าใครจะฆ่ากาตัวนี้ได้หรือไม่ บรรดาอามาตย์ทั้งหลายเหล่านั้นก็พากันไปตาม สถานที่ต่างๆ เห็นกาที่ไหนจับที่นั่น (ฮึจับยังไงล่ะ กามันบินได้นี่) ไปๆ มาๆ ก็ไปได้กามาตัว เดียว มีนกกาที่ไหนมันจะโง่ปล่อยให้คนจับ แต่ว่ามีนกกาตัวเดียวที่จับมาได้ ตัวอื่นหาไม่ได้ จึง นาเข้ามาถวายพระราชา พระราชาจึงได้ประชุมบรรดาอามาตย์ข้าราชบริพารว่านี่ เราจะฆ่ามัน เสียเลยดีไหมนี่ ไอ้กาตัวนี้ไม่เป็นเรื่อง มันดูผิด คิดทรยศ คิดว่าเราเป็นพระราชาไม่มีอานาจ อามาตย์ทั้งหลายจึงได้กราบทูลว่า ยังก่อนพระเจ้าข้า ถ้าเราจะฆ่ากาตัวนี้ ฆ่าเมื่อไรก็ฆ่าได้ กาไม่มี ทางจะสู้ อยู่ในมือของเราแล้ว แต่ทว่ากาตัวนี้จะเป็นกาตัวที่ถ่ายอุจจาระใส่ปากพระองค์ ใช่หรือ ไม่ใช่ก็ยังไม่แน่ เราต้องสอบสวนทวนพยานกันก่อน ถ้าทาผิดไปละก็ เดี๋ยวกาจะนินทา หาว่า พระราชาไม่ทรงอยู่ในทศพิธราชธรรม เอาละซิ พออามาตย์ตัวดีไปพูดขึ้นอย่างนี้ ใครมันรู้ภาษา กาบ้างล่ะ หรือว่าคนสมัยนั้นเขารู้ภาษากาก็ไม่ทราบ ไอ้ในนานๆ ตานี่เขาไม่ได้บอกไว้ว่าใครรู้ ภาษากา พระราชาจึงถามอามาตย์ผู้นั้นว่า เราจะทายังไงในเมื่อเราจะสอบสวนทวนพยานกับมัน เราก็ไม่รู้ภาษากานี่ เราจะทายังไง อามาตย์ผู้นั้นเป็นคนฉลาด จึงได้กราบทูลพระราชาว่าเอายังงี้ซิ พระพุทธเจ้าค่ะ ไปเรียกโหรมา นี่ความหนักมาตกกับโหรอีก ให้โหรพยากรณ์ดูว่ากาตัวนี้ควรจะ ทายังไง เราควรจะฆ่าหรือยัง หรือจะขังคุกไว้ก่อน เออ ไอ้นี่ชักจะแปลกเสียแล้ว สมัยนี้ไอ้คุก ตะรางขังสัตว์เดรัจฉานไม่มีนี่ คนสมัยนั้นอาจจะมีไว้ก็ไม่ทราบ รู้ไม่ได้เหมือนกัน พระราชาท่าน ก็ไปเรียกเอาโหรมา สั่งให้โหรมาเฝ้า เมื่อโหรเข้ามาเฝ้าก็ได้ทราบถาม ว่านี่เราควรจะทายังไง ท่านพระยาโหราธิบดี นี่เรียกส่งไปยังงั้นเอง จึงได้ลงเลขฉับๆ ฮื่อ... ลงไปลงเลขกุกกักๆ เสร็จ เรียบร้อยแล้ว จึงได้พยากรณ์เหตุการณ์ทั้งหลายนั่นว่า ยังไม่ควรฆ่ากาก่อนพระพุทธเจ้าค่ะ เพราะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่ไม่ใช่เป็นนิมิตภัย อาศัยที่พระองค์ทรงมีความเคารพในองค์สมเด็จพระจอม ไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นกรณีพิเศษ คือเมื่อสร้างปราสาทแล้วได้บาเพ็ญกุศลครบ ๗ วัน นอกจากนั้นพระองค์ยังได้ประกาศขายพระราชฐาน เอาเงินมาถวายทานแก่พระสงฆ์ การ บาเพ็ญกุศลอย่างนี้ ในศาสนาขององค์สมเด็จพระชินสีห์ถือว่าเป็นปรมัตถทาน แน่ะ พระยาโหรา เก่งเหมือนกัน เก่งมาก ถ้าอย่างไรก็ดีละก็ ขอพระองค์จะต้องพยายามสืบสวนทวนพยาน หา เหตุผลจากกาตัวนี้เสียก่อน พระราชาก็นิ่งอั้นตันใจว่า เอ๊ะ โหรนี่แกมาพูดอย่างนี้น่ะ ฉันไม่ไหว