ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

37 บทที่ ๓ ดอยสุเทพ เมื่อเดินทางเข้าไปถึงดอยสุเทพ ก่อนที่จะขึ้นดอยสุเทพสิ่งที่เราประสบนั้นก็คือรูปหล่อ ของท่าน ครูบาศรีวิชัย เมื่อสร้างทางขึ้นดอยสุเทพ พระคุณเจ้านี้เป็นพระที่ฤาษีลิงดาหรือ บรรดาคณะลิงทั้งหลาย มีความเคารพเป็นพิเศษ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าบรรดาลิงทั้งหลายมี ความเคารพในครูบาอาจารย์ คือหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค หลวงพ่อปานเคยปรารภบอกว่าครู บาศรีวิชัยเป็นพระทองคา นี่คาว่าพระทองคาของท่านก็หมายความว่าเป็นพระดีจริงๆ ทองคา เป็นของมีค่ามาก ยากที่เราจะพึงหาได้ ทีนี้เมื่อครูบาอาจารย์ว่าดี ลูกศิษย์ก็ว่าดี เพราะว่าอาจารย์ที่ เราเคารพกันว่าท่านดี คือยอมรับนับถือว่าท่านเป็นอาจารย์ ทีนี้ประวัติความเป็นมาของครูบาศรีวิชัยไม่ต่างกับหลวงพ่อปานเท่าใดนัก เป็นพระนัก ก่อสร้าง เป็นพระนักการสงเคราะห์ ทาความดีทุกอย่าง ทางขึ้นดอยสุเทพ เวลานั้นรัฐบาลไม่ สามารถจะทาขึ้นไปได้ แต่ว่าท่านครูบาศรีวิชัยทาได้ นี่มันอัศจรรย์ไหม มันเป็นเรื่องที่น่าจะคิด ว่าพระที่ไม่มีสตางค์ในกระเป๋าเลย สามารถทาทางขึ้นบนดอยสุเทพได้ ไอ้การขุดหินนี่มันยาก แสนยากมันแสนลาบาก ก็อาศัยบารมีความดีของท่าน แล้วท่านครูบาศรีวิชัยนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะสร้าง ทางขึ้นดอยสุเทพเท่านั้น สร้างอาคารสถานที่ต่างๆ เวลานี้นับแล้วราคาหลังหนึ่งๆ ต้องคิดเป็น เงินล้าน ท่านสร้างเติมไปหมด จริยาอาการต่างๆ ซึ่งท่านปฏิบัติ ทาเพื่อการสงเคราะห์ ไม่หวัง ความดี ไม่หวังการชมเชย มีปฏิปทาก็คล้ายคลึงหรือว่าจะเหมือนกับหลวงพ่อปานไม่ได้ผิดเพี้ยน ไอ้การกระทาทุกอย่างไม่เคยมีเงินในมือ ถือว่าเป็นการจับเสือมือเปล่า อาศัยความดีของครูบาศรี วิชัย เป็นเหตุให้พระอะไร ขอโทษไม่ใช่พระ คือนักบวชจัญไรที่มากไปด้วย ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข มีความเคารพในโลกธรรม ๘ ประการ แต่ความจริงนักบวชพวกนี้ ถือความจัญไรดีกว่าของดี ทาลายคาสั่งสอนของสมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเสียหมด ไม่ยอมเคารพใน คาสั่งสอนขององค์สมเด็จ พระบรมสุคต ถือลาภ ยศ สรรเสริญ สุขเป็นสรณะ ถ้ามียศมาก เท่าไรยิ่งเก๋ ได้ลาภมากเท่าไรยิ่งเก๋ ดีแต่ว่าโกนหัวชาวบ้านเขา แต่หัวของตัวปล่อยให้รก ทาตัว เหมือนพระอรหันต์ แต่วาจิตใจนั้นไม่ต่างกับเทวทัต สมัยที่ครองผ้ากาสาวพัสตร์ แล้วตั้งใจจะ