ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

36 ชื่อมาจากแม่น ้า ขุนพูเป็นแม่น ้าอิง อ สระอิ ง สะกด แล้วต่อมามันก็ไม่เห็นอิง มันกลายเป็น แม่น ้าปิงไป นี่แหละท่านทั้งหลาย นี่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังคือเรื่องราวมันก็น่าคิดว่าทาไม แม่น ้าจึงชื่อ แม่น ้าอิง แล้วคิดกันไปอีกที ก่อนที่สามพระยานั้นเป็นคนดีของไทย เวลานี้ท่านไปไหน ท่านมี ชีวิตอยู่หรือเปล่า ประเทศไทยเราตั้งได้เพราะสามท่าน มีความสาคัญในเบื้องต้นเหมือนกัน เป็น ผู้มีพระคุณ แต่ว่าเวลานี้ทุกท่านหมดแล้ว ชื่อก็เกือบจะจาไม่ได้ เป็นอันว่าสมเด็จพระจอมไตร บรมศาสดาว่าโลกนี้เป็นอนิจจังหาความเที่ยงไม่ได้ เป็นอนัตตา สลายไปในที่สุด เมื่อเราทราบว่า ท่านมีความสาคัญ แต่ท่านก็ตาย พวกเราทั้งหลายที่เดินทางมาในเวลานี้จงนึกถึงท่านว่าไม่ช้าเรา ก็ตายเหมือนกัน แต่ว่าเวลาตายแล้วเกิดมันก็มีทุกข์ เราตายแล้วเกิดอย่างมีสุขดีกว่า นั่นคือถึงพระ นิพพาน แล้วการถึงพระนิพพานจะทาอย่างไร เราเดินทางกันต่อไป ประเดี๋ยวเราก็จะพบพระ นิพพาน เอาล่ะ สาหรับเรื่องราวของแม่น ้าอิง แม่น ้าปิง หรือว่าแม่น ้าขุนพู ที่เล่ามาสู่กันฟังก็ เพราะว่าทางมันผ่านนี่ มันเลยเมื่อทราบถึงประวัติใครเขาพูดให้ฟังก็ไม่รู้ ก็รู้ว่าเขาอ้างไปอ่านไอ้ โน่นไปอ่านไอ้นี่ ก็ตารามันมีที่ไหนล่ะ นั่งมาในรถนี่พ่อเจ้าประคุณ ทีหลังบอกก็บอกไม่ต้องอ้าง ตารากัน ก็เป็นอันว่าเรื่องราวของแม่น ้าอิง บรรดาชายและหญิงเมื่อเดินทางร่วมกันก็ทราบ ประวัติแล้ว และจงอย่าลืมคิดด้วยนะว่าคนสาคัญที่ไปเป็นตัวพระเอกนางเอกของเรื่องแม่น ้าอิง แม่น ้าปิง หรือแม่น ้าขุนพูนี่ต่างคนต่างตายกันไปหมดแล้ว หาตัวไม่ได้ ภายในไม่ช้าเราก็จะตาย เหมือนกัน เรื่องนี้ก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ สวัสดี