ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

33 ลอบ จะไปแอบกันที่ไหนก็ตาม จะไปหมกที่ไหนก็ตาม ในที่สุดพระยางาเมืองก็ทรงทราบเรื่อง เข้าจนได้ ที่จริงให้คนไปดักจับพระร่วง จับตรงไหนล่ะ ถ้าอยู่ดีๆ ไปจับเข้าสิจะได้รบกันใหญ่ ทหงทหารเขาก็มีไป พระร่วงเขาก็เป็นคนมีฝีมือ ก็ต้องจับกันอีตอนที่อยู่กันระหว่างสองต่อสอง ระหว่างพระร่วงกับเมียของท่าน เมียของพ่อขุนงาเมือง พระนางอั้วเชียงแสนสนุกกันเพลินไป เผลอเขาดักอยู่ไม่รู้เขาจับได้ เมื่อจับเอาไว้แล้วพระยางาเมืองก็คิดว่า เอ๊ะไอ้เพื่อนนี่มันทรยศ จะต้องฆ่าเสียเถอะ ทีแรกคิดอย่างนั้น แต่ว่าการไปของพระร่วงไม่ใช่การไปเฉยๆ พระร่วงนี่เป็น นักวิชาการ ไปสอนวิชาการกับคาถาอาคมต่างๆ ให้แก่พระยางาเมือง ตลอดจนกระทั่งวิธีการ ปกครอง วิชาการปกครอง เศรษฐศาสตร์ และวิชาการทหาร เรื่องวิชาคาถาอาคมต่างๆ พระร่วง เก่ง ความจริงการที่พระร่วงชนะใจพระนางอั้วเชียงแสนได้ก็น่ากลัวเป็นคาถาอาคม หรือจะลอง คาถาให้ลูกศิษย์ดูก็ได้ว่า ไอ้คนที่มีผัวแล้วน่ะจะจัดการเสียเมื่อไรก็ยังได้ น่ากลัวจะลองคาถาให้ดู นะ ตานี้พระยางาเมืองคราวแรกคิดจะฆ่าเสีย แต่แล้วก็มาคิดว่า เอ๊ นี่มันไม่เป็นเรื่อง ถ้าฆ่า พระเจ้าแผ่นดินเขาเข้านี่ เมืองสุโขทัยนี่เขาไม่ใช่ย่อย ดีไม่ดีจะเกิดรบกันใหญ่ก็ได้ ความเป็นไทย ระหว่างไทยจะแตกคอกันเสียเปล่าๆ เพราะเมียคนเดียว จึงได้ยับยั้งไว้ไม่ฆ่า คิดขึ้นมาได้ว่ามี เพื่อนอีกคนหนึ่ง โน่น เขาอยู่ที่ไหนล่ะ เชียงราย จึงจะต้องไปหาคนนั้นมา เอามาตัดสินชาระ ความกัน เพราะว่าการจะปลงพระชนม์พระสหายกับพระมเหสีนั้น ย่อมกระทาได้โดยพระราช อานาจ แต่ว่าบุคคลทั้งสองกระทาผิด และความผิดนั้นจับได้ในเมืองของพระองค์เองด้วย จะฆ่า เสียเมื่อไรก็ได้ แต่ทว่าเมื่อฆ่าก็คงจะมีเวรกัน ไอ้เวรน่ะไม่ใช่เวรสาหรับคนที่จะถูกฆ่า พวกที่เขา ยังไม่ได้ถูกฆ่าน่ะมีแน่ เรื่องการฆ่ากษัตริย์ไม่ต้องเป็นห่วง มันจะรบกันหนัก ทีนี้พระยางาเมือง ท่านคิดรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว ไม่ได้มีสันดานชั่วเหมือนคนดีสมัยปัจจุบัน คิดแต่จะเป็นขี้ข้า ชาวบ้านเท่านั้นมันก็พอ ทีนี้ท่านไม่ได้คิดอย่างนั้น เข้าทานองว่า รักยาวให้บั่น รักสั้นให้ต่อ ถ้า มันไม่พอก็ตัด ตัวท้ายนี่แถมเข้ามาเองไม่ใช่คาสั่งสอนขององค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาค ทั้ง พระมเหสีนี่ก็ไปคิดอีกทีนี่ก็แม่เมียเราก็ไปตกลงกับเขา ไม่ใช่เขามาปลุกปล ้าทาอนาจาร มา ข่มขืนให้อย่างงั้น จะไปฆ่าผู้ชายคนเดียวก็ไม่ถูก จะฆ่าผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ถูก เป็นอันว่ายังไม่ฆ่า