ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

173 ชั้นไหนไม่รู้นะ เพราะว่าท่านไม่ได้บอก เป็นแต่เพียงว่าเขารู้ว่าท่านดี ที่เห็นว่าดีก็เพราะว่าท่าน ไม่เมา แล้วเราก็จะสังเกตว่าท่านอยู่ที่ไหนเจริญที่นั่น พระที่มีความดีนี่อยู่ตรงไหน เจริญตรงนั้น จะเป็นป่าเป็นเขา อย่างหลวงพ่อสิมนั่นหนีเข้าไปอยู่ในป่าลึก พวกยังตามไปสร้างให้ แล้วแต่ละ องค์ที่เราพบนั่นก็เหมือนกัน แดนไกลแสนไกล ก็เต็มไปด้วยความเจริญ วัดวาอาราม ทั้งนี้เพราะ อะไร เพราะจิตใจท่านเต็มไปด้วยอริยทรัพย์ คือทรัพย์ประเสริฐ ไม่โลภโมโทสัน ไม่เมาในลาภ ยศ สรรเสริญ สุข บูชาพระพุทธเจ้ายิ่งกว่าบูชาโลก แต่พระที่เป็นพระอริยะก็ดี พระที่เข้าถึง สรณะคมน์ก็ดี พระประเภทนี้ไม่เป็นพระอกตัญญู ย่อมรู้คุณคนอยู่เสมอ นี่แหละ บรรดาท่านพุทธบริษัท การที่นาท่านทั้งหลายมาเที่ยว ก็ต้องการอย่างเดียวให้ รู้จักความดี และรู้จักลีลาของพระที่เข้าถึงความดีแล้ว เขาไม่ได้วางมาดนี่ ว่าฉันเป็นมหาเปรียญ นะ ฉันเป็นพระครูนะ ฉันเป็นเจ้าคุณนะ ฉันเป็นสมเด็จนะ เป็นอะไรนะ ไอ้เป็นอย่างโลกๆ นั้น เขาไม่มาอวดกัน เขาอวดอย่างเดียวคือการละความชั่ว ประพฤติความดี แล้วก็ทาจิตใจให้ผ่องใส วิธีอวดน่ะเขาอวดยังไง ไม่ใช่บอกให้รู้ เป็นแต่เพียงว่าเอาจิตใจเข้าไปเชิดชูความดีที่องค์สมเด็จ พระบรมครูทรงสั่งสอน วางตนเสมอด้วยพสกนิกรที่เข้าไปหา นี่แหละเขาอวดดีของเขา เพราะว่าเขาไม่มีเลวจะอวด ไม่มีกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมจะนามาอวด มีแต่ความดี จึงเข้ากับพวกเราได้ดี เอาละสาหรับเรื่องการท่องเที่ยวนี้ ก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ ในที่สุด เรื่องราวของการท่องเที่ยว ก็ขออาราธนาองค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดา สัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมไปด้วยพระสงฆ์อริยสาวกทั้งหลาย ตลอดจนกระทั่งความดีของท่าน ทั้งหลาย ว่าธรรมใดที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงบรรลุแล้ว ขอ ท่านทั้งหลายที่มาร่วมนมัสการคราวนี้ จงเข้าถึงธรรมที่องค์สมเด็จพระประทีปแก้วถึงแล้วใน ชาติปัจจุบัน ในฉับพลันเถิด สวัสดี.