ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

159 บทที่ ๑๒ สมเด็จพระสัมมำสัมพุทธเจ้ำเสด็จเมืองอังครัฐ เมื่อพระมหาโมคคัลลาน์กราบทูลองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ในกาลหลังต่อมา ปรากฏว่าองค์สมเด็จพระประทีปแก้วมีพระพุทธประสงค์จะโปรดพระเจ้าอังครัฐ แต่ทว่า พระพุทธเจ้าเมื่อใครยังไม่นิมนต์ก็ยังไม่มาก่อน ก็นั่งดูศรัทธาเสียก่อน ดูซิว่าบรรดาพสกนิกรที่ พระมหาโมคคัลลาน์ไปโปรดนั้นจะมีจิตเป็นกุศลเพียงใด แล้วภายในไม่ช้า ในฐานะที่พระเจ้า อังครัฐเป็นผู้มีอุปนิสัย แค่ไหนรู้ไหม อุปนิสัยจะได้อรหัตผลพร้อมไปด้วยประชาชนจานวนมาก นี่ ที่ท่านกล่าวว่าในแหล่งแห่งจังหวัดลาพูนเป็นที่ประชุมกันของบรรดาพระอรหันต์ทั้งหลาย เอาเฉพาะพระอรหันต์นะ ที่อยู่แดนใกล้ประมาณถึง ๗๐๐ รูป ที่เป็นพระโสดาบัน สกิทาอ นาคานี่ยังไม่ได้นับ นี่น่ากลัวจะจริง เรื่องนี้ไปยันกันเข้าอีกแล้ว ต่อมาพระเจ้าอังครัฐก็มีความปรารถนาจะได้เฝ้าองค์สมเด็จพระประทีปแก้วโดยตรง ในการที่ พระมหาโมคคัลลาน์ให้ศีล ๘ ไว้ คนที่รับทุกคนในวันนั้นก็ไม่ยอมละศีล ๘ เป็นอันว่า งานการสร้างชาติ สร้างพลเมืองของชาติต้องวระงับไปชั่วคราว แต่ไม่เป็นไร วันหลังทากันใหม่ ระงับไว้ชั่วขณะหนึ่ง พอถึงเวลากลางคืนวันหนึ่ง พระเจ้าอังครัฐก็ตั้งสัตยาธิษฐานว่าขอองค์สมเด็จพระ พิชิตมารบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าพร้อมไปด้วยพระพุทธสาวก ขอได้โปรดข้าพระพุทธเจ้า อีกวาระหนึ่ง เพื่อสร้างความชื่นใจให้กับบรรดาพุทธบริษัททั้งหลาย ความจริงที่ส่งพระโมคคัล ลาน์มาก็ชื่อว่าเป็นการดีแล้ว แต่ว่าบรรดาประชาชนอยากจะนมัสการพระประทีปแก้วอีก โดยตรง เพราะว่าการเห็นพระอรหันตสาวกก็ชื่อว่าเป็นผู้วิเศษเกินกว่าที่จะคิดไว้ ถ้าหากว่า บรรดาประชาชนทั้งหลายได้นมัสการองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดา และได้สดับพระ ธรรมเทศนาแล้ อารมณ์จะเข้าถึงธรรมมากกว่านี้ นี่ความจริงท่านเป็นพระราชาที่ฉลาดมาก เพราะคนในประเทศทั้งหมด ถ้าปรากฏว่าเป็นคนที่มีศีล ๕ หรือทรงธรรม การปกครองประเทศ ก็เป็นไปด้วยความสะดวก ไม่ยากแก่การปราบปรามเพราะคนเลวไม่มี มีแต่คนดี ดีก็ตรงกับความ