ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

156 สภาพดี บรรดาประชาชนทั้งหลายมีความสุขสบายจากภัยอันตรายภายนอกและภายใน การเงินก็ คล่องตัวแต่ไม่ชอบ ต่อมาเมื่อขอนไม้หายไปนกกระสามาใหม่ อีคราวนี้นึกถึงท่อนไม้แล้ว ทีนี้ พระราชาของเราก็เหมือนกัน เวลานี้พระองค์ทรงทศพิธราชธรรม มีความห่วงใยพสกนิกรชาว ไทย ทรงเสียสละทุกอย่าง ความสุขส่วนพระองค์ไม่คิด คิดว่าทายังไงประเทศไทยจึงจะยังเป็น ประเทศอยู่ได้ แล้วก็คนไทยจะเป็นไทยอยู่ได้ นอกจากนั้นก็ต้องการให้เป็นคนไทยที่มีความอุดม สมบูรณ์ ทีนี้เมื่อบรรดาพี่บังทั้งหลายรวน คือว่าหาเรื่องๆ น ้ามัน พระราชาของเรานั้น พระองค์ นั้นก็ทรงคิดน ้าเป็นน ้ามันขึ้นมาได้ นี่จะเอายังไงกับพระองค์กันอีก และคนที่หาว่าพระองค์ หาว่า มีพระราชาหนักงบประมาณน่ะ จริง ทาให้งบประมาณหนัก หมายความว่างบประมาณให้ท่าน ไป ๕ ล้าน ท่านทาผลขึ้นมาเป็นสิบๆ ล้าน เป็นร้อยๆ ล้าน เป็นพันล้านเป็นแสนๆ ล้าน นี่ งบประมาณที่ให้พระองค์ไปหนัก แต่ว่าบรรดาคนที่ว่าพระองค์หนักงบประมาณนั่นแหละ เขา ทางบประมาณเบาดีเหลือเกิน โกงกันสะบั้นหั่นแหลก ไม่รู้จักมองตัวเองเสียบ้าง (เอา ไปว่าเขา ทาไมเจ้าลิง ไอ้ปากลิงนี่มันปากสัตว์เดรัจฉาน เอาดีอะไรไม่ได้ เล่าเรื่องนี้ คุยเรื่องโน้น จะพูด เรื่องโน้นดันไปพูดเรื่องนั้น ไม่เข้าท่าเข้าทาง เอา ลูกหลานทั้งหลาย ความเลวอย่างนี้อย่าจาไป ประพฤติปฏิบัติ เอาแต่ส่วนที่ดีไปใช้) ต่อแต่นี้ไปเรามาคุยกันต่อไป ว่าเมื่อพระราชาถวายทานแล้ว พระมหาโมคคัลลาน์ก็ เทศน์ให้พระมหากษัตริย์ทรงทศพิธราชธรรม แล้วมีความเคารพในศีล ๕ เป็นอย่างน้อย ต่อจากนั้นไปให้ปฏิบัติตามถ้อยคาที่องค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทรง แนะนาว่าให้ละความชั่วทั้งหมด นี่ทั้งพระราชาประชาชนเหมือนกัน ประพฤติตั้งอยู่แต่ในความ ดี ทาจิตใจของตนให้ผ่องใส เนื้อความที่พระมหาโมคคัลลาน์เทศน์เวลานั้น เทศน์ทานองนี้ แต่ ความจริงตานานนี่ไม่ได้เขียนไว้นี่ มันนานๆ ตาละมั้ง จึงเล่ากันไว้ไม่ละเอียดละออนัก มันต้อง ปล่อยให้ลิงมาเสริมมาสร้าง ดีไม่ดีมันสร้างเลยเถิดไปนะ เจ้าลิงนี่ แล้วเมื่อพระมหาโมคคัลลาน์ เทศน์ถวายแล้วก็ถวายพระพรลากลับ ลาไปไหน ยังไม่กลับเลย ลาออกไปจากพระราชนิเวศน์ เขตพระราชฐาน โน่นๆ ย่องๆ เอ๊ะ ย่องหรือเปล่า ไม่ได้ย่องน่ะ ท่านเหาะไปนี่ ไอ้เจ้าพวกพ่อค้า มันมาคุยว่าพระเหาะได้ ก็เลยต้องเหาะให้ดู เหาะจากพระราชฐานของพระราชาไปโน่น ไปสู่