ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

12 หมดทั้ง ๒ ผืน นั่น พระราชาพระปเสนทิโกศลมองตาป๋อเลย อีคราวนี้ นึกเอ๊ะ อีตานี่แกมันยังไง ของมันละหว่า ไอ้นี่ผ้าแกก็เก่า ผ้าห่มก็ไม่มี ผ้านุ่งก็เก่าเต็มที เราให้คิดว่าจะเป็นผ้าห่มผืนหนึ่ง ผ้านุ่งผืนหนึ่ง หรือดีไม่ดี แกก็แบ่งไปเป็นผ้าห่มกันคนละผืนกับยาย นี่ย่องเข้าไปถวายองค์ สมเด็จพระจอมไตรนี่ เอ๊ะนี่มันยังไงกันนี่ อีตาหมดนี่ราคามันแค่เราซะแล้ว คาว่าแค่เราเป็นยังไง เพราะว่าพระเจ้าปเสนทิโกศล พระองค์ก็มีความเคารพพระพุทธเจ้าเป็นกรณีพิเศษ ถ้าหากว่า ขณะใดองค์สมเด็จพระโลกเชษฐ์อยู่ใกล้ จะไปไหนต้องลาก่อน จะกลับมาจากทัพก็ต้องกลับมา นมัสการก่อน ยังไม่เข้าเมืองก่อน หรือว่าถ้าผ่านไปก็ต้องเข้ามาลา กลับมาต้องเข้ามาไหว้ (นี่แบบ นี้จาไว้นะลูกหลานที่รัก คือว่าเขาเรียกว่าไปลามาไหว้ นี่เป็นความดีเก่าๆ ที่เขาตั้ง เขาบอกไว้ โบราณสรรเสริญว่าเป็นความดี ถ้าหากว่าเรายังทากันอยู่เวลานี้ มันก็ยังดี อย่าคิดว่าหมดดีเสีย แล้ว ความดีที่องค์สมเด็จพระประทีปแก้วทรงสั่งสอนไว้ อย่าลบล้างเสียนะลูกหลานที่รัก แล้ว ต่อไปจะรู้เอง ไอ้ผมยาวโคลงหัวหยอยๆ เหมือนกับอะไร เหมือนกับกุมฝอยข้างทางสะเบ๊ะ สะ บ๊ะ อย่างนี้แหละลูกหลาน มันเป็นกิริยาที่ทาให้คนอื่นเขาจะอาเจียน อย่าไปทามันไม่มีอะไรจะดี ทาดีไว้ดีกว่า) เมื่อพระราชาเห็นอีตาพราหมณ์คนนั้นแกศรัทธา จึงบอกให้อามาตย์กลับไปใหม่ บอกไป “ไปเอามาอีก ๔ ผืน” พอให้แก แกก็ดีใหญ่ เอาไปถวายพระพุทธเจ้าเสียอีก ๔ ผืน เอามา อีก ๘ ผืน แกก็ถวายหมด ไปเอามาอีก ๑๖ ผืน แกก็ถวายหมด ไปเอามาอีก ๓๒ ผืน แกก็ถวาย หมด แล้วกัน ก็เลยคิดว่าถ้าให้แต่ผ้าน่ากลัวอีตาพราหมณ์นี่ไม่ได้นุ่ง พ่อถวายหมด เพราะศรัทธา มันเต็มเสียแล้ว อารมณ์มันล้น ความดีมันล้นอย่างนั้น พระราชาจึงเอาใหม่ บอกว่า ไม่ได้แล้ว ขืน ให้ตาแก่นี่น่ากลัวไม่ได้ใช้ผ้า ดีไม่ดีละ ประเดี๋ยวเหอะแกลุกจะกลับ พ่อแก้ผ้าถวายพระพุทธเจ้า เสียอีก พ่อก็จะเกิดนุ่งลมห่มฟ้า นี่คนที่มีศรัทธามันเป็นอย่างนั้น เพราะมองเห็นความดีข้างหน้า ว่า ตายแล้วมันเอาอะไรไปไม่ได้ นี่เราเอาของที่ดีน้อยไปแลกกับของที่ดีมาก คือว่าผ้าเก่าหรือผ้า ใหม่ก็ตามมีสภาพผุพังได้ไปแลกกับผ้าทิพย์ วิมานทิพย์ ความเป็นอยู่อย่างทิพย์ คือเป็นเทวดา หรือพรหม นี่โดยนิยม พระพุทธเจ้าทรงสอนให้รู้จักทา แต่ว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้ใช้จ่าย คือให้ให้หมดตัว ให้รู้จักการให้ ให้แค่พอดิบพอดี ไม่เบียดเบียนตัวเกินไป ตานี้ถ้าพราหมณ์ที่แก ให้ตอนต้นมันเบียดเบียนเหมือนกัน แต่ถ้ามันมากให้ผ้า ๑ ผืน ตานี้ผ้าที่พระราชาให้มันมากกว่า หนึ่งผืน ผ้าที่พระราชาให้มาเท่าไรก็ตามทีมันเป็นผ้าที่เกินกว่าวิสัยแกจะหาได้ ไม่ใช่เบียดเบียน