ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

118 บทที่ ๑๐ จริยำของพระ ที่ให้ชื่อว่าจริยาของพระ ก็เพราะว่า การประพฤติปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงความเป็นพระ อัน นี้เป็นของยากเหมือนกัน บรรดาลูกหลานที่รัก ไม่ใช่ว่าเราบวชคือโกนหัว ห่มผ้าเหลืองแล้วก็ เป็นพระ อย่างนี้พระพุทธเจ้าเรียกว่า สมมติสงฆ์ และการเป็นสมมุติสงฆ์นี้ถ้าหากว่า เราปฏิบัติ ในพระธรรมวินัยไม่ครบถ้วน อย่างบรรดาพระที่ออกเดินขบวน หรือพระที่พอใจอยู่ในโลก ธรรม บวชเข้ามาแล้วไม่ประพฤติปฏิบัติตาม พระธรรมวินัย ไอ้เรื่องการที่จะมียศถาบรรดาศักดิ์ แค่ไหนนั้นน่ะมันคุ้มนรกไม่ได้ ถ้าลูกหลานคิดว่า รู้ได้อย่างไรก็ขอตอบว่าไม่ยาก ถ้านักบวชลง นรกเมื่อไรก็รู้ได้ทันที ทั้งนี้ก็เพราะว่า สานักของนรกเขาไม่ปกปิด เขาไม่มีบัญชีลับ ส่วนใหญ่ พระที่เข้าถึงความเป็นพระแล้วทุกท่าน ได้ตั้งแต่วิชชาสามขึ้นไป เรารู้เรื่องกันหมด เพราะ อารมณ์ใจของเขาดีพอ ตานี้สาหรับหลวงตา เป็นลิงรู้เขาได้อย่างไร ลูกหลานทั้งหลายก็รู้อยู่แล้ว นี่ว่า ลิงตัวนี้เป็นลิงผิดปกติ คือว่าเป็นลิงชอบซุกซน อยากรู้นั่น อยากรู้นี่ ตามวิสัยของลิง เมื่อ เห็นพระท่านรู้ได้ ลิงก็อยากจะรู้ได้ มันก็หมดเรื่องกันไป เราพูดกันถึงเรื่องลิงนี่ ไม่ใช่พูดถึงพระ ถ้าพระท่านพูดไม่ได้ พระพูดแล้ว ดีไม่ดีชาวบ้านเขาหาว่าโอ้อวดอุตริมนุสธรรม แต่ความจริงถ้า เขาได้จริงๆ แล้วพระพุทธเจ้าไม่ได้ปรับ บุคคลที่ควรจะปรับก็คือคนที่ทาอะไรไม่ได้ เพราะมัน ถูกปรับทั้งวัน การบวชพระเข้ามา ลูกหลาน เพียงแค่กินข้าวไม่ได้พิจารณาเป็นอาหาเรปฏิกูลสัญญา อย่างนี้ก็ ตกนรกแล้ว ถ้ายิ่งไม่เคารพในพระธรรมคาสั่งสอนขององค์สมเด็จพระประทีปแก้ว แสดงจริยาหลอกลวงชาวบ้าน ก็เลยยิ่งไปกันใหญ่ ยิ่งมัวเมาอยู่ในลาภ ยศ สรรเสริญ สุข แล้วก็ยิ่ง เปิด หมดดีกัน เออ หมดดีกัน แล้วก็เมื่อฟังอย่างนี้แล้วบรรดาลูกหลานทั้งหลาย อย่าไปคิดว่านะ ว่าพระที่พระเจ้าแผ่นดินท่านตั้งยศถาบรรดาศักดิ์ให้ท่านเป็นพระเลว จงอย่าคิดตามนั้น นั่นพระ เจ้าแผ่นดินท่านถวายด้วยความเลื่อมใสและก็ท่านรับมาแล้ว ท่านไม่เมาในยศ อันนี้ไม่เป็นไร พระที่มียศถาบรรดาศักดิ์บรรลุพระอรหัตผลไปนับไม่ถ้วนแล้ว ทีนี้ขอบรรดาพวกลูกหลาน ทั้งหลายมองพระก็จงมองที่ใจ อย่ามองภายนอก มองที่จริยาว่าพระองค์ไหนสอนให้ชาวบ้านเขา