ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

113 ออกไปได้เหลือรางๆ มันก็มองได้ไม่ชัดนัก หากว่าเราขัดสิ่งโสโครกจากกระจกให้กระจกผ่อง ใสเราก็มองอะไรได้เป็นปกติ เห็นตามความเป็นจริง นี่ใจของสาวกของสมเด็จพระสัมมาสัม พุทธเจ้าก็เหมือนกัน เมื่อได้ขัดจนเป็นกระจกเป็นประกายแบบนั้นแล้ว เราจะบอกหรือไม่บอก ท่านก็รู้ ท่านรู้ก่อนที่เราจะเข้าวัดเสียอีก แล้วพระที่ไปพบทั้งหมดเรียกได้ว่าเป็นพระอภิญญาชานาญในทิพยจักขุญาณทั้งหมด และยิ่งกว่านั้นไม่บอกเพราะว่าพระไม่ถึงขนาดนี้ไม่ไปหาหรอก เสียเวลา นอนอยู่ที่อาศรม อยู่ที่ รังดีกว่า ไปหาก็ไม่เกิดประโยชน์ ดีไม่ดีก็ทาท่าแบบพระอรหันต์ แต่ว่าน ้าใจของตนนั้นยังมาก ไปด้วยความโลภ ความรัก ความโกรธ ความหลง ยังมีการสะสมอยู่ ยังพอใจอยู่ในโลกธรรม พระประเภทนี้ไปหาแล้วก็เกิดสนิมใจ ไม่เกิดประโยชน์อะไร ฉะนั้นการที่เราจะไปกัน เราก็ ต้องไปหาพระที่ดีที่มีใจสะอาด เพราะว่าบรรดาท่านพุทธบริษัทที่ร่วมทางเป็นผู้ที่มีจิตสะอาด แล้ว เข้าถึงธรรมขององค์สมเด็จพระประทีปแก้วกันทุกคน มีจิตน้อมไปในกุศล เราจะเห็นได้ว่า คนทุกคนไม่มีใครถือชั้นวรรณะ คนทุกคนไปอย่างพี่อย่างน้องกันดี ทั้งชายและหญิงมีสภาพเป็น ปรกติ ไม่เหมือนที่เราเห็นกันที่อื่น เราเห็นในที่บางแห่งเขายังแบ่งพรรค แบ่งชั้นวรรณะ แบ่งวิชา ความรู้ ฉันสูงแค่นั้น กูสูงแค่นี้ แกแค่โน้น ว่ากันไป แต่คณะของเราไม่ใช่อย่างนั้น ไปสม ่าเสมอ กัน อ้าวเดี๋ยวจะลืมไป เมื่อท่านถามว่า เป็นอาจารย์แผนกไหน ก็เลยตอบท่านบอกว่า เป็นอาจารย์ แผนกเดินไปเดินมา ท่านก็เลยหัวเราะชอบใจ ท่านเลยบอกว่าอาจารย์ฝ่ายพระทัศนาจร พวกเราก็ เลยหัวเราะกัน ฉะนั้นหนังสือเรื่องนี้จึงให้นามว่า “หนังสือฤาษีทัศนาจร” จะว่าพากันไปเที่ยว นี่ การไปเที่ยวอย่างนี้มีประโยชน์แล้ว ต่อมาบรรดาบริษัทของเรามีความพอใจที่จะควักสตางค์ ทาบุญโดยที่ท่านเจ้าของไม่ต้องเรี่ยไรล่ะ ลูกหลานทั้งหลาย พระที่มีน ้าใจดีแล้ว มีใจสะอาดแล้ว มีอารมณ์ผ่องแผ้วในจิต คนใดที่เข้าไปใกล้ชิด ไอ้ความผ่องแผ้วผ่องใสทั้งหลายเหล่านั้นมันก็ติด เรามาด้วย ช่วยให้เกิดกาลังใจในด้านบุญกุศล ฉะนั้น ในสมัยที่องค์สมเด็จพระทศพลสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงชีวิตอยู่ สมเด็จพระบรม ครูไปไหนจึงได้มีคนห้อมล้อมเป็นกรณีพิเศษ ทั้งนี้ก็เพราะว่าองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์มี อารมณ์แจ่มใสยิ่งกว่าอริยสาวกทั้งหมด องค์สมเด็จพระบรมสุคตจึงได้ทาอารมณ์แจ่มใสของ