ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

106 หรือว่ากองทัพลิงทาแบบนั้นทาไม ก็เลยบอกว่า เรื่องของลิงนี่ ไม่ชอบขัดอัธยาศัย นิสัยเดิมของ คน พระพุทธเจ้าบอกว่า คนที่มีลาลาเปลี่ยนนิสัยเดิมได้โดยเฉพาะก็คือ มีพระพุทธเจ้า เท่านั้น นี่คนทั้งหลายเหล่าอื่นที่เป็นสาวกไม่สามารถจะเปลี่ยนลีลาเดิมของตนได้ แต่สานักงาน ของลิงนี้มีความต้องการอยู่อย่างเดียว คืออารมณ์ของจิต ถ้าจะมาในลักษณะเสื้อขาด กางเกงขาด กางเกงขาสั้นข้าง ยาวข้าง จะมาในลักษณะไหนก็ตาม นั่งรถยนต์มา ขี่เครื่องบินมา เดินมา ขี่ เกวียนมา ขี่รถจักรยานมาก็ตาม จะแต่งตัวแบบไหนก็ตาม สานักงานลิงที่รับแห่งเดียว คือไม่ ปูเสื่อรับ ไม่ปูพรมรับ ให้นั่งกับพื้นกระดานธรรมดาเสมอกันหมด เพราะอะไร เพราะว่าคนก็ดี สัตว์ก็ดี ที่เกิดมาในโลก เมื่อมีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น แล้วก็มีความตายในที่สุดเหมือนกัน และ ร่างกายของคนและสัตว์ที่บอกกันว่าแยกชั้นวรรณะ ฉันคนชั้นนั้น ชั้นนี้ ฉันเป็นผู้ดีบ้าง ฉันเป็น ผู้ร้ายบ้าง แต่ว่าเป็นผู้ดีบ้าง ผู้ชั่วบ้างก็ตาม มันก็เสมอกันที่เกิดแล้วก็ตาย ร่างกายเต็มไปด้วยความ สกปรก แต่ความจริงร่างกายสกปรกนี่ไม่น่าเกลียด แต่ไอ้ใจสกปรกไปด้วยกิเลสนี่มันน่าเกลียด มาก ตอนนี้ลิงในฐานะที่ประกาศตนเป็นสาวกขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเห็นว่าเป็นสามัญ ลักษณะคือว่าเป็นอาการที่เสมอกัน งั้นศักดิ์ศรีหรือการต้อนรับ จึงให้สถานะเสมอกันหมด คือนั่ง กับพื้นกระดาน นั่งแล้วก็จะนอนก็ได้ ตามใจ คุยไปคุยมาเมื่อยก็นอน ลิงนั่ง ลูกน้องนอน ลิงนอน ลูกน้องนั่ง นี่ใครจะมาสานักลิงก็โปรดทราบด้วยนะ ว่าลิงนะมีจริยาเป็นแบบนั้น อย่าไปเอาจริยา ที่อื่นที่ท่านมีความเรียบร้อย อย่างภาคอีสานละภาคเหนือและสานักอื่นมาใช้ในกรณีของลิง เพราะอะไร เพราะว่าลิงต้องการใจ ทราบแล้วหรือยัง ลิงไม่ต้องการกาย ลิงต้องการใจเท่านั้น ทว่าท่านผู้มา มีน ้าใจบริสุทธิ์ คือ