ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑

102 ในเรื่องของหลวงพ่อปานว่าลีลาของท่านเป็นยังไง คราวนี้พอกลับเข้าไปก็ปรากฏว่าวัดสวยสด งดงามเป็นกรณีย์พิเศษ พ.ศ.ที่ไปในคราวนั้นรู้สึกว่าจะเป็น พ.ศ.ติดกันระหว่าง ๒๕๐๓ กับ ๒๕๐๔ ถ้านับเป็นปีเก่าๆ ก็เป็น พ.ศ.๒๕๐๓ ถ้านับระเบียบที่เขาตั้งขึ้นใหม่ก็เป็น พ.ศ.๒๕๐๔ แต่ว่าฤดูหนาวเหมือนกัน เวลานั้นวัดพระบาทตากผ้ายังไม่มีอะไรมาก พอเข้าไปถึงคราวหลังนี่ ปรากฏว่าเป็นสถานเจริญผิดตาผิดใจมาก นี่ละบรรดาท่านทั้งหลาย พระที่บวชเข้ามาใน พระพุทธศาสนา ถ้าหากว่าพยายามละโลกธรรมทิ้งได้ ทาใจให้เข้าถึงธรรมะที่องค์สมเด็จพระ ศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกแห่งก็เป็นอย่างนี้ ถึงแม้ว่าเป็นป่าเป็นดอยความเจริญย่อมติดตามเข้า ไปเสมอ ทั้งนี้ก็เพราะว่าอะไร เพราะว่าจิตใจของท่านทั้งหลายเหล่านั้นเป็นผู้เข้าถึงความเจริญ แล้ว สาหรับวัดพระบาทตากผ้านี่ก็จะขอไม่พรรณนาถึงความสวยสดงดงาม เพราะว่าช้าเวลา เปล่าๆ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายที่เคยไปมาในเวลาเก่าๆ ก่อนหน้าโน้นหลายๆ ปี กลับเข้า ไปเวลานี้จะรู้สึกว่าแปลกไปอย่างผิดปกติ ทีนี้เมื่อถึงเวลาเข้าไปก็ปรากฏว่าหลวงพ่อเจ้าของวัด จะเรียกว่าเจ้าของวัดก็ได้ เพราะ เวลานี้ท่านเป็นผู้ปกครองวัด ท่านก็ออกมารับแขก สาหรับหลวงพ่อองค์นี้ออกมาในตอนต้นรู้สึก ว่ามีลีลาเดิม ไอ้เรื่องของลีลาหรือจริยานี่บรรดาท่านทั้งหลาย บรรดาพระสาวกทั้งหลายไม่ สามารถจะทิ้งลีลาหรือว่านิสัยเดิมได้ เดิมคราวก่อนไปมาอย่างไร ท่านก็มีจริยาแบบนั้น แต่ว่า คราวนี้ไม่ได้มานั่งหลับตา เพราะว่าเราไม่ได้มา พูดกันถึงเรื่องหลับตาหรือลืมตา จริยาของท่าน มีท่าทางน่ารัก สงบเสงี่ยมมาก เมื่อเวลาเข้าไปเห็นว่าจะเสียเวลา เพราะเวลาใกล้เพลก็เลยขอให้ ท่านให้โอวาทกับบรรดาพุทธบริษัทที่เดินทางร่วมกันไป ทั้งนี้ก็เพราะว่าบรรดาท่านที่ไปจะได้ ทราบว่าพระที่เราไปไหว้นี่ เป็นสุปฏิปันโนแท้หรือเปล่า เมื่อตอนก่อนที่ท่านจะให้โอวาทแก่ บรรดาท่านพุทธบริษัทแสดงท่าเป็นตัวนางเสียนาน จับโน่นจับนี่ จับนี่จับนั่น จัดเครื่องแต่งกาย เรียบร้อยทุกอย่าง ความจริงท่านแต่งกายก็เรียบร้อยอยู่แล้ว แต่ลีลาของหลวงพ่อองค์นี้เป็นอย่าง นี้ตลอดมา เพราะเป็นนิสัยเดิม ถ้าหากว่าคุยกันไปสักพักหนึ่งท่านก็จะเปลี่ยนแปลงไปใหม่เป็น คนเข้าถึงใจคน แต่ว่ารู้ใจคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเจโตปริยัติญาณหรือว่าทิพยจักขุญาณของท่านนี่ แจ่มใสมากและว่องไวมาก เป็นพระที่ควรแก่การบูชา เมื่อจัดเสร็จท่านก็เทศน์ จาได้ว่าคราวไป